Жижиг газрын зовлон ихийг мэдэх хойно. Гадаа нохой ч үгүй тул нэг их нуугдаж хаагдалгүй
хөтлөлцөн, сугадалцан алхжээ. Тэд бүхнийг тохирсон бөгөөд цаашид болсон бэлгийн амьдралыг нь ингэсхийгээд цэглэе. Байнгын шахуу хавьтагчтай болсон Баагий дутагдах, гачигдах юмгүй додигор байлаа. Гэхдээ хэмжээ хязгаар байсныг хэлэх хэрэгтэй. Түүнээс хойш нэг хэсэг амар тайван байв. Гэвч болдоггүй юмыг яалтай билээ. Бусармаг нэгэн санаа биеийг нь зовоох болсон нь хичээл ордог ангийн хөөрхөн шар охин Одука байв. Хэл, уран зохиолын хичээлд бусдаас сайн, царайлаг, бие нь төлжиж яваа нэлээд сэргэлэн, тэрүүхэндээ ялимгүй аальгүй ч гэхээр гүйлгээ хар нүдтэй охин бөлгөө. Бүсэлхий, цээжнийх нь хөдөлгөөн, хэлбэр эр хүний анхаарал татахтайгаа болсон хөдөөгийн биерхүү охин бөлгөө. Хэл, уран зохиолын хичээлд сайн нь өөрийнх нь дур сонирхлоос гадна залуухан багшийнх нь төрх татсаныг хэн тэгж санах билээ. Хичээл асуух нэрээр урд хойно нь орж эхэлснийг эхэндээ нэг их анзаарсангүй. 11 дүгээр ангийн охин нас биед хүрэлгүй ч яах билээ. Хотын охид бол бараг л толгой дараалан “юм” үзчихсэн явдаг нас биш үү?
Хөдөөгийн охид арай даруулгатай ч мэдээллийн эриний охид юу эс андах вэ. Эцэг, эх нь малчин гэхэд элдэвтэй охин төрүүлжээ хэмээн боддог болов. Сумын сургуулийн дотуур байранд суудаг нь бас нэг боломж гэхэд хилсдэхгүй. Нэг орой орж ирээд хичээл асуухын хажуугаар багшдаа гарын хоол хийж өгөхөөр болсон нь ч нэгэн нөхцөл бүрэлдсэн мэт санагдана. Хөдөөгийн охин гэхэд хот маягаар хувцаслажээ. Хоол унд зэхэхээр босон суун явах нь Бурхны урласан бүтээл мэт үзэгдэнэ. Баагий зурагт үзсэн дүр эсгэвч бодол санаа нь шавь дээрээ тусчээ. Ногоо арилгахаар хагас суух үед гуя хас нь гялсхийхийг ажихуй аль хэдийнэ төлжжээ. Гайгүйхэн алцайчихаар хоёр хөлөө тэлсхийн суунгаа хормой хотоо янзлах нь бүсгүй мэдрэмж бүрэн суусны шинж авай. Хоол үнэхээр сайн хийдэг нь хийсэн цуйвангаас нь илт амтагдана. Хоёулаа хооллох зуур хэд гурван үг сольсон нь шинэ сэдлийг нь улам батжуулжээ. Хамт нэг өрөөнд амьдардаг охин нь хөдөө гэр рүүгээ явсан тул ганцаараа байгаа ажээ. Энэ бол охин багшдаа хаясан “ханд” гэдгийг хэлүүлэлтгүй болов уу. Сурагчаа ямар “Архи ууя” гэлтэй биш гарч дэлгүүр орж ганц шил зөөлөн дарс, хоёр шил пиво авчээ. Хотын бааран дунд өсч өндийсөн гэхэд Баагий хаа очиж хатуу юманд тийм ихээр татагдаагүй нь нэг талаар олз авай. Шавь нь ч хотын охид шиг ууж идэхийг үзүүлж өгдөггүй нь сайн бас сайхан санагдав. Дарс аягалан баривал “Багш аа, юу юм бэ?” гэх нь “Би уудаггүй” гэсэн үг нь ойлгомжтой. “Юу ч биш, зөөлөн дарс. Ёс юм нэг хундага уучихад гэмгүй. Тэгээд ч ууж чаддаггүй чинь нэн сайн. Хот руу сургуульд яваад сурчихгүй л бол дэмий эд дээ” хэмээн сургамжилжээ. Охин шимэн уухуй үнэхээр архи биш чихэр амтагдах шиг болжээ. “Нэгэнт оройтсон тул ханьдаа хоноод өглөө эрт явна биз. Багш нь газраар унтчихъя” гэвэл “Хүүе, яаж болдог юм багш аа. Би газраар унтъя” гэх нь эргэлт буцалтгүй шийдсэнийх гэмээр ажээ.
Баагий хоёр шил пиво уун зоригоо чангалахуй амтанд нь болоод дарснаас аягаар уучихсан шавийнх нь зориг чангараад ирсэн бололтой. Ирээдүйнхээ тухай, тань шиг хэл, уран зохиолын багш болно гэх зэргээр ярих нь адтай. Хоёул орондоо орчихоод хэсэг ярилцан хэвтэв. Хувцсаа тайчин хөнжилд шургасан шавь нь ойр ойрхон эвшээлгэн хэвтэх нь сэтгэл ихэд хөдөлснийг туршлагатай хүнд мэдэгдэм ажээ. Үүнийг зөнгөөрөө мэдэрсэн Баагий багш гэдгээ умартсан гэхэд болно. Нэг мэдэхэд өөрийн мэдэлгүй “Одука нааш ир. Зэрэгцэж хэвтээд ярилцъя” гэчихжээ. Хэлсэн хойноо өөрөөсөө ичих шиг болсноо санах зуур шавь нь “Болох юм уу?” гээд зөөлөн дуугарсан нь татгалзахгүй байгаан шинж билээ. “Бололгүй яахав” гээд зайчилбал бишүүрхэнгүй ч зоримог гэгч нь ороод ирэв. Хурдхан хучиж аваад догдлон тэлчлэх зүрхээ даран амьсгаагаа жигдлэхийг хичээн хэсэг хэвтсэн авч хэрэг тусыг эс олов. Улам догдлон тонгочих ажээ. Дээр нь нэмээд дэргэдээс нь төөнөх булбарай охины халуун биеийн элч төөнөх нь хачин таатайг ч хэлэх юун. Ямар ч эрийн сэтгэл алдарч, зүрх оволзом нь ойлгомжтой. Тэсвэр алдсан багш төдөлгүй хажуулдан шавиа тэврээд өөр рүүгээ аажуухан татахуй ямар ч мэдрэлгүй шахам болсон охин хүрээд ирэх нь тэр. Биедээ наан хэсэг ажиглахад шавь нь огт цааргалахгүй нь хачин. Багшийн зориг хийгээд хүслэн улам бадрав. Хамаг биеийг нь илэн таалж, хөхөвчийг нь зөөлхөн тайлж тавиад сэргэр хатуу хөхийг нь базлан тачаадаж эхлэвэй. Шавь нь бүх биеэ багшдаа тушаасан бололтой огтхон ч эсэргүүцэхгүй ажээ. Нэгэнт шийдсэн учраас үнсэн таалж, озон ноолж гарав.
Бараг илбэтэй юм шиг хөдлөн дотоожийг нь мулталж орхисноо өөрөө ч хожимдон ухаарчээ. Охин юу ч дуугарсангүй нь юу л болвол болог гэж бодсоных уу, би ч бас мэднэ гэснийх үү, хэн мэдлээ. Онгон байвал яана даа гэж бодтол “Багш аа, би найз хөвгүүнтэй байсан” гэх нь “Би юм үзсэн” гэх шиг сонсогджээ. Өд мэт зөөлхөн булбараа шавиа дороо хумин балбаж гарав. “Жад”-аа тултал зоохуй шингэхэн дуугаар зөөлхөн гинших нь аль хэдийнэ юм үзсэн бүсгүйн шинж бөлгөө. Хоёр хөлийг нь тэлсхийн болдоггүй бороо уганд нь тултал түлхээд азнасхийв. Булбарай охин “Болиоч дээ, тулаад байна ш дээ” хэмээвч цаанаа их л тааламжтай бололтой хуурайгаар уйлагнаж гарав. Уруул амыг нь үмхлэн, улаахан хэлийг нь хөхөн мунаглахуй шавь нь гар, хөлийн аясаар авай. Сайтар нухаад шингэнээ садартал нь асгаад хөдөлгөөнгүй болжихуй. “Бүтэж үхлээ. Багш аа, өндийгөөч” гээд шавь нь дороос нь түлхэгмэглэв. Баагий бага зэрэг хазайлдан зай тавьж өглөө. Нэгэнт нүүр битгий хэл нүд хагарсан багш, шавь хоёр бие биенээ нүцгэн, нөмгөнөөр харж байгаад шивнэлдлээ. Эрээ цээрээ ч алдах янзтай. “Чи ингэхэд надтай ийм юм хийнэ чинээн төсөөлж байв уу” хэмээн багш асуухад “Аль дээрээс мэдэрсэн. Ний нуугүй хэлэхэд би таныг ч хүссэн” хэмээжээ. Тэгээд “Би найз хөвгүүнтэй байсан юм. Надаас хоёр ах. Хот руу сургуульд яваад харьцаа тасарсан. Бид хоёр бүр суух дээрээ ч тулж байлаа. Тиймээс энэ ажлыг хоёр жилийн өмнөөс мэддэг болсон. Түүнтэй тэгээд дасчихсан болохоор хааяа санагдаад байдаг юм “ гэж үнэнээ ч хэлжээ. Ингээд Баагий багш шавьтайгаа нэгэн зүйлийг нэлээд нарийвчлан ярилцжээ.
“Нэгэнт иймдээ тулсан юм чинь хоёулаа хааяа хамт хонож байя. Чи аймаг ороод ерөндөг тавиулчих. Бүгдийг би аргалъя. Эс тэгвэл жирэмсэн болчихож магадгүй. Энэ удаа яах бол, санаа зовж байна” гэвэл. “Багш аа, санаа зоволтгүй. Би календарь хөтлөөд сурчихсан юм. Сумын эмч эгч манай ойрын хамаатан байгаа юм. Намайг найз хөвгүүнтэйг мэдээд хамгийн түрүүнд сэргийлэх арга зааж өгсөн билээ. Би хоёр жил алдаагүй юм. Гайгүй байлгүй дээ. Хойд, урд талаас нь хоёр, хоёр хоног хасаад явахад алзахгүй” гэх нь сүрхий гаршсаны шинж юм. За, тийм байж. Тэгвэл болох, болохгүй бүхнийг чи өөрөө зохицуул. Би бусдыг нь даая” гэжээ. Даая гэдэг нь сургууль төгсөх, их, дээд сургуульд элсэхийг бодъё гэсэн үг ажээ. Ийн тохирсон хоёр итгэлтэйхэн наадаж авай. Шавь нь цэл залуу учраас ханаж цадахыг мэдэхгүй бололтой. Ойр ойрхон “Багш аа, би таныг хүсч байна” гээд эрхлэн өдөх нь сайхан. Идэр насны эр хүн юунаасаа ч буцах билээ. Хүссэнээр нь болгож тавив. Яг л хутга тавилгүй мах идэж, хундага тавилгүй архидна гэдэг шиг. Сүүлд нь бүр тоогоо ч мартжээ. “Миний хэвлийгээр өвдөөд байна ш дээ” гэх шавийнхаа үгийг сонсоод тэр дэндүү ойрхон олон хийснээ санав. Архи уугаагүй учраас “ажил”-д сайн байх нь аргагүй. Хоёулаа л хорьж болдоггүй насан дээрээ яваа улсууд шүү дээ. Ингээд Баагий ямар ч байсан хүний нутагт бэлгийн гачаалд ороод байхааргүй болоод авчээ. Хоёрын хоёр залуухан бүсгүй сэлгэнэ гэдэг баргийн эр хүнд заяахгүй ховор тохиолдол нь мэдээж. Элдвийг бодохоо байсан Баагий ажил, гэр хоёрынхоо дунд амгалан нь аргагүй сажлах болжээ. Гэхдээ нэр хүндээ сэвтээхгүйн тулд шавьтайгаа нэн болгоомжтой учрах нь дээр гэж үзэв.
Тэгэх нь ч дээр байсан юм. Харин Наран тэр хоёр бараг үеийн улс учраас нэг их цэрвэх зүйл байсангүй. Тэгэвч болгоомжтой байхыг чухалчилжээ. Хамгийн ихэд хичээж асан зүйл тэр хоёрыг халз тулгахгүйгээр зохицуулах явдал байлаа. Хоёрын хоёр бэлэн антай “анчин”-д хорвоогийн амьдрал сонин болоод иржээ. Чин үнэнийг хэлэхэд ангийн тоо нь гүйцээгүй байсан бололтой. Түүний хоол иддэг гуанзны зөөгч Цээмаа гэх уянгалаг нэртэй зэгзгэр бор охин хараа булаагаад болдоггүй. Өөрөө ч үг хэл өдөхийг нь яана. Орох болгонд л ямар нэг яриа өдөөд сүйд болдог болжээ. Сумын охид ер нь гадны хүн сонирхомтгой юм уу ч гэж санагдана. Тийм ч биз, үгүй ч биз. Үеийн залуус нь аль хэдийнэ айлын эзэн болчихсон, аль эсвэл хот руу сургууль соёлд яваад талийчихсан. Төвөө сахиж үлдсэн хэдэн хар юм нь өдөр, шөнөгүй архидахаас өөр ажилгүй болохоор тэгдэг биз ч гэж хүртэл боджээ. Харин энэ санаа илүү магадлалтай байсан бөгөөд Цээмаа сүүлд нь яг ийм санааг өөрт нь хэлсэн билээ. Нэг өдөр сумын биеийн тамирын багш Баагийг дуудуулжээ. Очвол “Аймгийн аварга шалгаруулах тэмцээн болно. Манайхан голдуу багаараа түрүүлдэг уламжлалтай. Хоёр гол хүн маань цэрэгт явчихлаа. Чи волейбол тоглоно биз?” гэв. Өөрийн хэмжээнд тоглочихно гэвэл “Өөртөө итгэлтэй байх чинь. Сайн байна. Чамайг ажлаас чинь чөлөөлнө. Өнөөдөр сургуулийн зааланд гар нийлүүлээд маргааш мордоно” гэжээ. Зааланд болзсон цагтаа очвол, эрэгтэй, эмэгтэй багийнхан цугласан байв. Тэдний дунд биеийн тамирын цэнхэр хувцасаар гоёсон Цээмаа нүдэнд тусна. “Өө, та тоглодог юм уу?” гэсээр тосон иржээ. Тэд оройжин талцаж тоглоод тарав. Маргааш нь аймаг явахаар “Пургон”-нд чихцэлдэн суувал Цээмаа зэрэгцжээ. Суудал тохиолдлоор шахуу тэгж таарав уу гэдгийг хэн нь ч тааварласангүй. Аймгийн төв нэлээд зайтай тул замдаа үдийн цай уухаар болоход Цээмаа нэлээд аминчирхан “Ахлах тогооч та бид хоёрт мах, ногоо чанаж өгсөн” гээд гаргаж иржээ. Бусдын адил бүгд хүнсээ нийлүүлэн тойрч суугаад өдрийн ундаа уув. Ингээд ширүүхэн давхиад аймгийн төв оржээ. Ихэнх хүмүүс аймагт ахан, дүүстэй тул буудалд буусангүй.
Бараг Баагий ганцаар хоцрох шахтал ашгүй Цээмаа очих газаргүй хэмээн шалтаглаж ханьдаа буужээ. Биеийн тамирын багш буудал, хоолны мөнгө орхиод айлд очихоор явжээ. Хоёулахнаа үлдсэн тул оройн хоолоо хамт идээд амрах болсон нь сайхан далим авчирчээ. Хоёулаа Баагийгийн өрөөнд буу халахаар болж идэх, уух юм базаагаад тухалжээ. Зурагтыг нь асаасан болчихоод ярилцаж гарлаа. Маргааш нь тэмцээнтэй тул нэг их хүндрүүлэх хэрэггүй байлаа. Бусад сумаас ирсэн баг тамирчид харин бузгай наргих ажээ. Мань хоёр шил дарс, дөрвөн шил монгол пиво уун ярилцлаа. Цээмаагийн бүтэн нэр Цэрэнмаа ажээ. Хөдөө маягийн гэдэг юм уу эмээ маркийн нэр санагдсан ч өөрийг нь харвал аятайхан зохицсон ч гэмээр сэтгэгдэл төрнө. Хоёул буудлын люкс өрөөний ганц орон дээрээ зэрэгцэн суугаад хөөрөлдөн ууж, идэж гарлаа. Цээмаа аюулын яриа бүсгүй байв. Биеийн тамирын хувцас биеийг нь ёстой чимэх шиг болж, хамаг фигурыг нь хачин сайхан гаргажээ. Ташаа нь тэвхийгээд, цээж нь гурвалжлаад, хөх нь товойхын сайхныг хараад ханашгүй байлаа. Ядаж байхад үе үе үсээ шуух нь адтай. Хөёр хөөрхөн хөхийг нь улам гоё харагдуулна. Бариад авмаар санагдаж байлаа. Тэгэвч тэссэнийг хэлэх юун. Ингээд нэлээд орой болж бас хоёул халмаглаад ирэв. Бусад өрөөнийхөн бүр дуулж хуурдаад халмаглах нь хэтэрчээ. Баагий туршлагатай хүний ёсоор “Хүний газар хоёулхнаа байж тарж бутраад яахав.
