Ундрал бүсгүй хүнийхээ зөн мэдрэмжид захирагдан, эр хүний өвөр дулаацуулах
үдшийг ийнхүү
эхлүүлж байгаадаа сэтгэл хангалуун байгаа нь царайнаас илт. Нүдний шилээ яаралгүй авч ширээн дээрээ тавиад "чамайг ажаадхая..." гэсэн шиг Давааг хэсэг ширтэв. Тэгээд амтлаагүй юм шиг түүний уруулыг дахин үнслээ. Зүгээр нэг шүргээд өнгөрсөнгүй, нэгд нэгэнгүй амтлахыг хүссэн шиг озон шимнэ. Өмдөндөө багтаж ядан тийчлэх шодойгоо дээшлүүлэн засах зуураа Даваа бүсгүйн бэлхүүсээс базан өөртөө наалаа. Бүсгүй харин түүний булчинлаг мөрийг нь базан эрхтнийх нь тушаа гуя, цавь хэсгээ хүчтэй гэгч нь наан, нааш цааш холбирно. Даруулгадаа багтаж ядан товойх хөхнөөс ер бусын анхилуун үнэр ханхийна. Ажил хэрэгч цагаан цамцны ард ямар сайхан эд нуугдаж байгаа бол гэхээс хамаг бие зарсхиймээр. Амьсгаагаа даран байж базаад автал бурхан минь тийм гэж хэлэхийн аргагүй сайхан. Даваагийн хамаг биеэр цахилгаан гүйдэл гүйх шиг болоход цамцных нь товчийг тасдах шахам тайлж, хоёр хөхийг нь бомболзуулан гаргаад ирэв. Үзмэн бор толгойг нь хэлээрээ эрвэгнүүлэн долооход бүсгүй "аан...аанх" гэж гиншинэ. Уруул хазлан гиншиж байгааг харахад бүсгүй тулаандаа хэдийн бэлэн болж Согоо гөрөөс шиг гуя хасыг нь сэтгэлээ ханатал таалахдаа Даваа золтой тавьчихсангүй.
Тэгтэл бүсгүй түүний өвөр дээр сандайлж суугаад өмднийх нь цахилгааныг доошлуулан догшин баавгайг нь шурдхийлгэн гаргаад ирэв. Ичээнээсээ гарсан борхон баавгай нь ааг омгоо сагсуулан, хүч бяр гайхуулахад бэлэн байв. Лантуу шиг том эрхтэн харсан бүсгүй дуу алдахаас наагуур юм болов. Түүний шодойг харсан бүсгүйчүүд царай нь хувьсхийж зайлж зугтах дээрээ тулж байсан олон. Гэтэл захирал бүсгүй тэгсэнгүй. Харин ч хавьд мөнгөний бараа хараагүй оюутан шиг л царай нь гэрэлтэж ирэв. Боломж олдсон дээр нь мордоод авья гэж бодон, бүсгүйн дээр дарж хэвтээд терко, юутай ийтэй нь шувтлаад "лантуугаа" бүсгүйн халуу шатам умай руу хүчтэй гэгч нь нэг бүлээд авав. Захирал нь чанга гэгч нь нэг дуу алдаад намжлаа. Сэргэр хоёр хөхийг нь савчуулан хайр найргүй цохиж гарлаа. Ундралын умай ер бусын бариу байв. Удаж төдөлгуй хүчит бор баавгай нь чимчигнүүлэн байдгаа захирлынхаа умай руу шавхаж орхив. Доор нь тачаадан амьсгаадах захирал нь түүнийг хяламхийн нэг харснаа. "Овоо том боовны чинь ид шид ингээд л болоо юу..." гэж шивнэв.
Даваагийн уур, ичих хоёр зэрэгцэн түүний дээрээс өнгийх гэтэл бүсгүй мөрөөр нь тас тэврэн "Битгий... ингээд байж бай. Сайхан байна" гэв. Удаж төдөлгүй ядарч туйлдсан баавгайнх нь хүч тамир сэргээд босоод ирэх нь тэр. Гэтэл бүсгүй түрүүлгээ харан хэвтээд "алив, залуу минь хүч чадлаа гайхуулаач..." гэж түүнийг өдсөн шинжтэй шивнэв алим шиг тонтгор өгзгөө түүний нүүрэнд наах шахам өргөв. Үүнийг нь сонссон Даваагийн дотор хор шар нь дүрэлзэх шиг болоход бүсгүй хувцсаа тайлах зуураа өгзгийг нь зөөлөн хазлаа. Булуу шиг том эрхтэнээ бүсгүйн умайг чиглүүлэн өмнөх шигээ хүчтэй гэгч нь бүлэхэд Ундрах дуу алдан хамаг биеэ хураав. Ташаанаас нь базан алиман бондгор өгзгийг нь бахаа ханатал цохиж гарлаа... Ундрал ажлынхаа хажууханд машинаа зогсоогоод "За чи энд буучих. Би эхэлж оръё. Урд шөнө сайхан байсан шүү..." гэж өгүүлэв.
